"Za swoją prawdę mógłbym zabić mówił, Za swoją damę mógłbym walczyć do ostatniej krwi kropli
Wziął klucz, trzasnął drzwiami, wyszedł zabić swój krzyk.
Zabić ból, wstyd a ty spij, odpocznij.
Czuł, że ma skrzydła, może latać i nikt nie zdoła mu ich podciąć i pierdolił ból, który jednak szczęście tłumił non stop.
Razem mury burzył, on z nią i wkurwił mocno jej stopy, wie gdzie weszła, świat w oparach wódki głos z nią.
Zobaczył, że dla niego świat ten nie ma granic ale ona nie da rady wciąż tak walczyć z wiatrakami i coś pękło między nami coś jak mięśni zanik, nie pozwala dojść do siebie."
